Najlepsze Psy dla Alergików: Rasy, które Nie Uczulają

Marzy Ci się pies, ale każda wizyta w domu znajomego owczarka niemieckiego kończy się kichaniem, łzawieniem oczu i podejrzeniem, że ktoś Ci podłożył kota? Spokojnie – alergicy też mogą mieć psiego przyjaciela. Co więcej, wybór jest całkiem niezły, a niektóre psy sprawią, że zapomnisz o chusteczkach antyhistaminowych szybciej niż połówka witaminy C. Oto przewodnik po rasach, które nie sieją alergicznego spustoszenia, i które z czystym sumieniem można nazwać: psy dla alergików.

Dlaczego niektóre psy uczulają, a inne nie?

Zacznijmy od rozprawienia się z mitem: alergia nie wynika z sierści, lecz z białka zawartego w ślinie, moczu i złuszczonym naskórku psa. To właśnie te cząsteczki unoszą się w powietrzu, osiadają na meblach i trafiają w nasze układy oddechowe, wywołując istną orgię kichania. Jednak niektóre rasy psów produkują znacznie mniej tego alergizującego białka lub mają sierść o strukturze, która nie rozprowadza go po domu z taką pasją jak mop po podłodze w markecie.

Rasy uznawane za hipoalergiczne

Choć termin „hipoalergiczny” nie oznacza całkowitego braku uczulania (to nie jednorożec), to istnieją psy, które są znacznie łagodniejsze dla Twojego układu odpornościowego. Oto kilka przykładów:

• Pudel – jego kręcona sierść działa niemal jak filtr HEPA. Niekoniecznie zatrzyma kurz z całego świata, ale znacząco zredukuje uwalnianie alergenów. Pudle występują w wersji kieszonkowej (toypudel), domowej (średni) i pokaźnej (duży) – jak kanapa tylko z oczami.
• Bichon Frise – wygląda jak chmurka z oczami, a do tego nie linieje. Przynajmniej nie w przerażający sposób. Idealny do przytulania, nawet jeśli nosisz czarne ubrania.
• Sznaucer – dostępny w miniaturowych, średnich i większych rozmiarach. Wyjątkowy z tą swoją brodą – idealny do wspólnych selfie z podpisem #dziadziuś. Do tego niskie ryzyko alergii!
• Basenji – pies, który nie szczeka. Serio. Za to mruczy, piszczy i wydaje dźwięki niczym postać z Gwiezdnych Wojen. Ma krótką sierść i nie pozostawia jej wszędzie – co czyni go dobrym kompanem dla alergików.

Nie tylko sierść – jak dbać o środowisko przyjazne alergikom?

Nawet jeśli wybierzesz psa hipoalergicznego, nadal warto wspomóc swój dom w walce z alergenami. Regularne kąpiele pupila (nie, nie masz wymówki), oczyszczacze powietrza z filtrem HEPA i częste odkurzanie potrafią zdziałać cuda. A skoro już mówimy o cudach, to nawet pranie psich legowisk raz w tygodniu może uczynić różnicę większą niż niejedna reklama detergentów.

Psy bez sierści – rozwiązanie idealne?

Jeśli chcesz podejść do tematu alergii z pozycji grubej armaty, rozważ psa bez sierści. Na przykład:

• Amerykański bezwłosy terrier – wygląda jak figurka z porcelany, ale ma serce jak lew. Brak sierści = mniej roznoszenia alergenów. Proste równanie.
• Chiński grzywacz nagi – uroczy dziwak z fryzurą punkowca, który nie tylko nie uczula, ale też zachwyca swoją oryginalnością. Idealny dla hipsterów i indywidualistów.

Czy to znaczy, że każdy alergik może mieć psa?

Niezupełnie. Alergie to sprawa bardzo indywidualna. To, co jednemu nie szkodzi wcale, u drugiego wywoła spektakularną reakcję godną finału opery mydlanej. Dlatego zanim podpiszesz cyrograf z pupilem, warto spędzić z wybraną rasą trochę czasu – odwiedzić hodowcę, przyjaciół ze zwierzakiem lub schronisko. Tylko tak sprawdzisz, czy to miłość na całe życie, czy miłość z chusteczką w tle.

Wybór z głową, a nie z nosem

Decyzja o psie dla alergika to nie tylko kwestia „ładny i nie uczula”. Liczy się też temperament, wielkość, poziom energii – jednym słowem, musicie „kliknąć”. Ale dobra wiadomość jest taka, że psy dla alergików są naprawdę różnorodne – nie musisz wybierać między kanapowcem z ADHD a smutnym smutasem z minimalną liczbą włosów. Każdy znajdzie coś dla siebie.

Choć alergie bywają wybredne niczym krytyk kulinarny, nie muszą oznaczać końca psich marzeń. Z odrobiną wiedzy, cierpliwości i dobrej szczotki do sierści (jeśli już się pojawi), jesteś w stanie stworzyć dom, w którym szczekanie nie wywołuje kichania. A czyż życie z psem – nawet tym mniej włochatym – nie jest odrobinę fajniejsze?